غزلیات

خود پسندی

 از نظر ها فتیده ام چون طفل یتیم

سرگردان چو سرشک دیده شام و سحرم

این حال ز روزگار کج است یا بخت بد

آنکه همدم جان بود دور گشته ز برم

بدرد و غمم خنده کنند دوستان دغل

از لطف و احسان کرده چنین چشم ترم

بطلان کنم مهر و وفا یا شکوه ز ازل

که زخانه مهر و صفا رفته داد و کرم

دستی نیست بدلاسا و مرهم زخم دلم

قربان آن سگی با وفای پاسبان درم

ز خود پسندی بزیب بود محفل خار و خس

دانا خورد ز غم خون دل چو خون جگرم

طومار سیه بندند باهل ایمان و خرد

بتماشا نشینند مدعییان عدل و کرم

«مفکر» حق پرده بر کند ز طومار ناکسان

زین حقیقت دوا گردد زخم و درد سرم

 

******