اسدالله زمری

۱۹- ۳- ۲۰۰۸

افغانستان

په دغه ځمکه باندی

له ډیره وخته دیخوا،

نه چا کوم بیل وواه

او نه د سپارې بریښیدونکي غاښ پری وازمایه ځان

نه د غلی دانه پری ښخه شوله ،

نه کوم نیالګي پکې رېښي وکړلې ،

پرخه پری پری نه وته؛

ویاله پری تیره نه شوه؛

نه کوم هرهټ یې مخ ته،

                    لپه  ورواچوله .

نه پری باران واورید، او نه پری واوره ویلې؛

نه د کوم کور د تهداب تیږه پکې کیښودل شوه؛

نه تری ګل و ټوکیده، او نه هم شنه کبله،

نه بی ثمره ونه، نه د غنمو وږی؛

نه تری ښه بوی وخاته .

نه کوم مرغه پری والوت،

 نه پری بلبل و چغید .

خو

د کنګ غږونه

 له هری خوا نه جګ دي

             له سپیرو دښتو ځینې

           د خړو کلیو له خوا

              آن د کورونو له انګړو څخه؛

چې تل قبرونه کینی

او انسانان ښخیږی؛

د انسانانو وینی

په سمه، غرونو، کاڼو بوټو باندی...

د پر خی، واورې او باران ځایونه ټول ډک کړی

هر چیرته وینه پرته....

هر چیرته وینه اوری....

هر چیرته وینه  : بهیږی او بهیږی پسې...

دلته د وینو بوی دی،

 او د باروتو لوګی،

پر وریتو  شویو غوښو ،

      او د بدن پر غوڅو شویو ټوټو ...

                  د ساندو کریکو او ژړا غږونه .

څوک شي نفس ایستلی ؟!

               دلته هوا نشته ده ؛

                ټوله فضا د انسانانو له روحونو ډکه ...

                          او دغه خاوره ده مدام له ماتمونو ډکه ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

www.esalat.org