پرستوگک

اتاق سرد و تاریک

دلم خالی شد چو لانهء پرستو

مثل لحظه های مرگ

دل تنگ بودم

پرستو های بی اختیار در پرواز

و خانه شان سرد ز مهر

پرستوگک سر بلند کرد تا داد زند

صید تیر گشت بر زمین خورد

با قطره های خون ز منقارش

زمین رنگـین شد

دست صیاد با خونش حنـا

پرستو گک تا آمدن مادرش

چشمانش را بسـت

با نـفرین از صیاد

با نوحه جان داد

صیاد به خود بالید مغرور روان شد

مادر برگشت بال زد تپید بلند شد بر زمین خورد

ناله کرد داد زد. با نوحهء دلخراش

به زمین و خاک بوسه زد

گفت: ای صیاد ظالم

با تیر جفا بچه ات خاک شود

تا دانی سوز و درد مرا

صالحه (رشیدی)