فاشیسم اسلامی علیه کارگران مهاجر افغانی

نگاهی به سیاستهای جمهوری اسلامی علیه افغانهای مقیم ایران

(سیامک بهاری)

 

سه هفته از جنایت و آدمکشی وحشیانه جمهوری اسلامی و به رودخانه انداختن کارگران مهاجر افغان توسط مرزبانان جمهوری اسلامی می‌گذرد. حدود پنجاه نفر از کارگر فصلی و جویای کار که در میان آنها چندین کودک و نوجوان بودند، ساعت یک بامداد روز شنبه ۱۳ ثور از منطقه مرزی دهانه‌ ذوالفقار وارد ایران شدند و به کمین نیروهای غُند مرزی تایباد ایران در مرز افغانستان افتادند. پس از دستگیری بصورت وحشیانه ‌ای ‌آنها را برهنه کرده و شکنجه دادند، از آنها بیگاری کشیدند و به ضرب کتک‌کاری و شلیک گلوله مجبورشان کردند به درون رودخانه گل‌ آلود و متلاطم هریررود بپرند و به افغانستان برگردند. تا کنون اجساد ۱۹ نفر از هریرود گرفته شده است. به گواهی پزشکی قانونی بیمارستان هرات، مرگ همه اجساد بر اثر خفگی در آب است. آثار شکنجه بر پیکر مجروح آنها کاملاً مشهود است. کماکان جسد ۱۲ نفر از آنان مفقود است. جان به در بردگان این جنایت هولناک، با جزئیات با ذکر نام و نشان شهادت داده ‌اند. جمهوری اسلامی انکار کرد علیرغم همه قرائن و شواهد متقن جمع‌ آوری شده توسط دو هیئت جداگانه، چه در سطح محلی هرات و در سطح دولت مرکزی را انکار کرد و حتی از روؤیت و تحویل گرفتن اسناد تهیه شده خودداری کرد.

علیه این کشتار وحشیانه مردم خشمگین در مقابل کنسولگری جمهوری اسلامی در شهر هرات تجمع کردند و برخی از نمایندگان سرشناس پارلمان افغانستان از جمله "بلقیس روشن" و "مریم سما"  صریحاً جمهوری اسلامی ایران را بعنوان قاتل کارگرن مهاجر محکوم کردند و خواهان ارجاع این پرونده به دادگاه بین‌المللی لاهه شدند. ۲۵۰ تن از فعالان سیاسی و اجتماعی از داخل و خارج کشور ایران در بیانیه ‌ای این جنایت را محکوم کردند. در شهر مرزی اسلام قلعه اعتراضاتی شکل گرفت. جمعی از ایرانیان مقیم ‌یونان در میدان مرکزی ویکتوریا در شهر آتن تجمع اعتراضی برپا کردند. در مقابل سفارت ننگین جمهوری اسلامی در برلین تظاهرات برپا شد. اما سازمان ملل متحد، به ویژه کمیساریای عالی پناهندگی (UNHCR) در مقابل این کشتار وحشیانه سکوت کرد این سکوت ننگین معنایی جز شریک جرم شدن در جنایت جمهوری اسلامی ندارد. این سبوعیت و درندگی یک بار دیگر سابقه نژادپرستی سیستماتیک حکومت اسلامی ایران را به صحنه دید جهانیان آورد. فجایعی چون کشتار ۱۳ پناهجوی افغان که اجسادشان را در یک گور دستجمعی در اطراف شهر تایباد مخفیانه دفن کردند تا شکنجه وحشیانه چهار دانش ‌آموز افغان در پاکدشت ورامین، کشتار پناهجویان افغان در کوههای سلماس همجوار مرز ترکیه تا چهار دهه استثمار وحشیانه و پایمال کردن حق شهروندی میلیونها مهاجر و پناهنده افغان که به دام جمهوری اسلامی ایران افتاده‌ اند.

سابقه فشرده‌ ای از مهاجرت شهروندان افغان به جمهوری اسلامی ایران

در بحبوحه جنگ هشت ساله ایران و عراق، حدود سه میلیون نفر آواره افغان ساکن اجباری شهرهای ایران شدند. نیاز به نیروی کار در رشته‌های شاق و زیان آور که متقاضی چندانی نداشت، امکان داد که اولین دسته مهاجرین جذب بازار کار شوند و عمدتا در رشته‌هایی مانند جاده سازی، خطوط فاضلاب، سنگ‌ بری، کشاورزی و دامداری و از این قبیل مشغول بکار شدند. سرمایه اسلامی سودهای سرشاری از بی تأمین ‌ترین و خاموش ‌ترین کارگران بی پناهی که به چنگ سرمایه داران بیرحم افتاده بودند، برخوردار شد. کارگران مهاجری که در تنگنای اقتصادی زمان جنگ، تنها مفرشان فروش نیروی کار چند برابر ارزانتر از معمول بود.

حکومت اسلامی با استفاده از کمک هزینه سازمان ملل برای هر پناهجو که در زمان خودش مبلغی بالغ بر چهار میلیارد دلار در سال می ‌شد، با پُز پناهنده ‌پذیری در عرصه بین ‌المللی، و صاحب‌کاران و سرمایه‌ داران از قِبل این نیروی کار ارزان به نان و نوایی رسیده بودند. دیری نپایید که با خاموش شدن شعله‌های جنگ ایران و عراق و بازگشت لشکر جویندگان کار به ایران، عرصه به مهاجرین افغان تنگتر شد. زمزمه اخراج پناهندگان و مجاز و غیر مجاز بودن شهروندان افغان شروع شد. تبعات ویرانی اقتصادی پس از جنگ، مانند گرانی و بیکاری، به حضور چند میلیون مهاجر افغان در بازار کار ایران نسبت داده می ‌شد. حلقه محاصره برای نیروی کار ارزانی که با تولید کوهی از ثروت، گنج باد آورده‌ای برای سرمایه ‌داران و صاحب کاران ایجاد کرده بود، تنگ ‌تر شد!

 

اخراجهای گسترده شروع می ‌شود؛

با اعلام "طرح جامع ممنوعیت کامل حضور افاغنه" تمدید اقامت شهروندان افغان با مشکلات و موانع جدید توسط اداره اتباع بیگانه وقت روبرو شد و موج اخراجهای چندین هزار نفره در روز آغاز شد. با توافق جمهوری اسلامی و کمیساریای عالی پناهندگی سازمان ملل (UNHCR) مقرر شد برای بازگرداندن مهاجرین با پرداخت ١۵۰ دلار کمک اولیه، یک کیسه آرد و یک کیسه برنج از سوی سازمان ملل، کار را فیصله دهند. بازگشت به جهنم افغانستان برای بسیاری از خانواده ‌های مهاجر افغان غیر ممکن بود. چیزی جز گرسنگی و بیکاری، مرگ و نابودی در انتظار آنها نبود. بعلاوه اقامت در کشور جدید، تولد فرزندانی که خود را اساساً ایرانی می ‌دانستند و هیچ ذهنیتی از افغانستان نداشتند کار را به مراتب برای خانواده‌ ها سخت ‌تر می‌کرد. ناچار زندگی در بی تأمینی محض ابعاد تلخ تری بخود گرفت. دیگر هیچ چیز، نه خانه و کاشانه، نه درس و تحصیل فرزندان، نه شغل و حرفه‌ ای، قانونی نبود. به ناچار مهاجرینی که کارت اقامتشان تمدید نمی‌ شد، به نام غیر مجاز در شرایط دشوارتری بناچار به ماندن در ایران تن دادند.

بسیج ضد مهاجرین افغان توسط حکومت اسلامی مداوما بیشتر شد. واژه "افغانی" یک تحقیر رنج‌ آور آشکار و سندی مجاز برای هر تهمت، افترا و هر زورگویی و قلدرمنشی بدل شد. دیگر مهاجرین افغان "برادران دینی" محسوب نمی‌ شدند. اما نیروی کار فوق ارزان آنها همچنان نصیب مفت‌خورهای بازار بیرحم کار شد! هجوم فاشیستی سازمان یافته دولتی با سر کار آمدن محمد خاتمی رئیس جمهور وقت، در سال ١٣۸۲ رسماً آغاز شد. دولت خاتمی رأسا عهده ‌دار شد تا "شر" افغانها را بکند. تصویب "آیین ‌نامه تسریع در روند بازگشت" با یازده بند و چند تبصره در ۲۶ قوس ١٣۸۲ اعلام جنگ رسمی علیه مهاجرین و حمله سراسری به آنان را قانونی کرد. خاتمی رٸیس جمهور و محمدرضا عارف، معاون اول او، سند را به تصویب هیٸت دولت رساندند. دو وزارتخانه کشور و اطلاعات مأمور اجرایی این آیین نامه شدند. از این پس مهاجرین "افغانی" بعنوان موضوعی اطلاعاتی و امنیتی تلقی شدند و بکارگیری حتی مهاجرین مجاز تابع مقررات پیچیده‌ تری می‌ شد. هر نوع بکار گیری مهاجرین غیرمجاز، معامله با آنها، حمل و نقل و اسکان دادن آنان جرم امنیتی محسوب می شد.

در عرض مدت کوتاهی به ناگهان چیزی حدود نیم میلیون کودک و عمدتاً دختر، رسما بی هویت و بی شناسنامه شدند. از درس و تحصیل و نام ‌نویسی در مؤسسات آموزشی و اداری محروم شدند.

اخراج شهروندن افغان روزانه به بیش از صد و پنجاه هزار نفر رسید. در ابتدا، اسکان در شهرهای مجاور مرزهای شرقی و غربی ایران بکلی برای آنان ممنوع اعلام شد.

تبعات زندگی مخفی شهروندان افغان در ایران

پس از اجرایی شدن "آیین‌ نامه تسریع در روند بازگشت"، توسط دولت محمد خاتمی زندگی شهروندان افغان وارد فاز دیگری شد. زندگی مخفی شرایط بسیار دشوارتری را به آنها تحمیل می‌کرد. همه چیز چند برابر قیمت می شد و فروش نیروی کار در مقابل، چند برابر ارزانتر و نامطمٸن تر.

محرومیت از تحصیل فرزندان، از ابتدایی تا مدارج عالی دانشگاهی، تبعات غیرقابل جبرانی ایجاد کرد. دهها هزار کودک محروم از تحصیل ناچاراً به نان‌ آوران خانواده بدل شدند تا چرخ سنگین زندگی "غیرمجاز" لنگان بچرخد.

اما وضعیت خرابتر از آنچیزی بود که انتظارش می‌ رفت. اسکان شهروندان افغان در ٣۷ شهر، در ۱۷ استان کشور ممنوع اعلام شد. اقامت در بخشهایی از استانهای خوزستان، فارس، بوشهر، اصفهان، کرمان، خراسان جنوبی، خراسان رضوی، سمنان، قزوین، گلستان، مرکزی و یزد، برای اقامت شهروندان افغان ممنوع اعلام شد. فقط در سه استان تهران به جز منطقه خُجیر در منطقه ۱۳ شهرداری، استان البرز و قم مجاز اعلام شد. بخشدار مرکزی نوشهر اعلام کرد که حضور شهروندان افغان در بخش مرکزی این شهرستان کاملا ممنوع است. این سیاست با شدت و خشونت سازمان یافته‌ تری در زمان احمدی نژاد، سپس حسن روحانی ادامه یافت. در آن زمان اعلام کردند که مهلت قانونی برای تعیین وضعیت اقامت پناهندگان افغان در ایران رو به اتمام است و مردان مجرد مقیم استانهای تهران، اصفهان و خراسان رضوی باید ایران را تا جوزای ۱٣۹۱ ترک کنند.

تحصیل کودکان افغان که در هیچ یک از مقاطع تحصیلی رایگان نبود و در مدارس دولتی که تا چند برابر هزینه اعلام شده، شهریه آموزش پرداخت می شد برای بسیاری از دانش‌آموزان با پیشینه افغان بدلیل غیر مجاز بودن ممنوع شد. در مواردی دانش‌آموزان به اصطلاح مجاز از تحصیل در مدارس روزانه محروم شدند و به ناچار در مدارس شبانه به تحصیل ادامه دادند. اعلام شد، برخی از کودکان افغان که زادگاهشان ایران است، اجازه دارند در مدارس ایران تا مقطع دیپلم و در برخی رشته‌ها به مدت ۶ سال تحصیلات دانشگاهی کسب کنند. اما پس از آن اجازه کار و استفاده از تخصص‌شان را ندارند و به دنبال آن، اجازه اقامت در ایران را نیز از دست می‌ دهند. انتخاب رشته‌ های تحصیلی مانند فیزیک اتمی، فیزیک (گرایش هسته‌ای)، مهندسی هسته‌ ای، مهندسی تسلیحات، مهندسی فناوری اطلاعات (گرایش امنیت اطلاعات، امنیت شبکه، مخابرات امن)، مهندسی هوافضا (کلیه گرایش‌ها)، مهندسی شیمی (گرایش صنایع پالایش، پتروشیمی، شیمیایی، معدنی، گاز، عملیات پتروشیمی)، مهندسی نگهداری هواپیما (هوانوردی، خلبانی، مراقبت پرواز، نمایش و نگهداری هواپیما)، الکترونیک هواپیمایی، مهندسی فرماندهی و کنترل هوایی، تکنیک حوزه‌ های نظامی، علوم و فنون هوانوردی، خلبانی هلیکوپتر، مهندسی تعمیر و نگهداری هلیکوپتر، اطلاعات نظامی، اویونیک هواپیما، علوم نظامی، ناوبری و فرماندهی کشتی، مدیریت و کمیسر دریایی برای مهاجرین ممنوع اعلام شد. دولت در برخی استانها، سوپرمارکت‌ها، نانوایی ‌ها و رانندگان تاکسی، اتوبوسهای شهری و بین شهری، خدمات دهندگان حمل و نقل و فروشندگان مواد غذایی را ملزم کرد که به افغانها خدمات ارائه ندهند و از آنها کارت اقامت بخواهند!

مسئولان دولتی استانهای فارس و خوزستان فروش کالا و مواد غذایی و ارائه خدمات عمومی و بهداشتی به اتباع خارجی غیرمجاز را ممنوع کردند و هشدار داده ‌اند که با افراد خاطی به شدت برخورد خواهد شد. ممنوعیت رانندگی، ممنوعیت فروش مواد غذایی، ممنوعیت ورود به پارکها، ممنوعیت ارائه خدمات حمل و نقل افغانها بعنوان بخشی از فشارهای سازمان ‌یافته دولتی علیه مهاجران افغان صورت رسمی بخود گرفت. ایرنا، خبرگزاری رسمی دولت ایران نوشت: "کارفرمایان و صاحبان حرفه‌ها و مشاغل در استان فارس باید قبل از ارائه خدمات به اتباع بیگانه، از هویت آنها با مشاهده کارت هویت و مجوز اقامت قانونی، اطمینان حاصل کنند". روزنامه "عصر مردم" چاپ شیراز نوشت: "نانوایی‌ ها، سوپرمارکت‌ ها و مراکزی که مواد غذایی می ‌فروشند، در صورت عدم رعایت این طرح، پلمپ و جریمه خواهند شد". مدیر کل استان فارس دلیل این تصمیم را "آغاز فصل تابستان و منطقی بودن نگرانی کارشناسان بهداشت دانشگاه علوم پزشکی از شیوع بیماریهای مسری به واسطه اتباع خارجی غیر مجاز ذکر کرد"! مسئولان دولتی اصفهان در ۱۳ حمل ١٣۹١ ورود شهروندان افغان به پارک‌ صفه این شهر را ممنوع اعلام کردند. 

در شهر یزد، روز دوشنبه پنجم سرطان ١٣۹١حمله سازمان یافته از سوی نیروی انتظامی و وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی به خانواده ‌های مهاجر افغان صورت گرفت. اوباشان حکومت اسلامی خانواده ‌های کارگر و مهاجر افغان را زیر حمله چوب چماق خود گرفتند و آلونکهای آنها، همراه با مرد و زن و فرزندانشان را طعمه حریق کردند. بسیاری از خانواده‌ ها از وحشت و برای نجات جان خود، آواره بیابانهای اطراف شهر شدند. مجروحین در بیمارستانها بعنوان غیرمجاز پذیرفته نشدند. مأمورین انتظامی شکایت قربانیان این حادثه را بدون بررسی گذاشتند و از اقدام برای تأمین امنیت آنان نیز خودداری کردند.

در ششم سرطان ۱۳۹۱، در روستای چهارستون از توابع سلماس در مرز ایران و ترکیه، جنایت هولناک دیگری به وقوع پیوست. یک گروه از افغانها از سوی نیروهای نظامی به گلوله بسته شدند. در این تهاجم نفرت ‌انگیز، ۱۸ نفر جان باختند و ۵ نفر نیز بشدت زخمی شدند. این اقدامات ضد بشری از سوی بسیاری از سازمانها و نهادهای مدافع حقوق انسان، فعالین اجتماعی و نیز شخصیت‌ها و هنرمندان شناخته شده مورد اعتراض قرار گرفت.

تهاجم سازمان یافته همچنان ادامه یافت

دگروال رحیم رمضان آقایی معاون پلیس راهور با اعلام ممنوعیت رانندگی افغانها، اعلام می‌کند: "مهاجران افغان حتی با کارت اقامت هم نمی‌توانند گواهینامه رانندگی بگیرند و گواهینامه افغانی نیز در ایران معتبر نیست. این محرومیت تنها شامل مهاجران افغان مقیم ایران می‌شود و دیگر اتباع خارجی می‌توانند با مراجعه به معاونت اتباع بیگانه نیروی انتظامی، گواهینامه رانندگی دریافت کنند".  در ۲۲ سرطان سال ۹۳ نیز اشتغال اتباع با پیشینه افغان بطور رسمی در دستگاههای دولتی ایران ممنوع اعلام شد.  اقدام بعدی اخراج مهاجرین افغان از کل استان مازندران بود. مسئولان دولتی استان مازندران پیشتر از این حضور اتباع افغانستان را در ۱۰ شهر ساحلی مازندران ممنوع کرده بودند.

از جمله محمدتقی شفیعی یکی از مسئولان این استان به خبرگزاری تسنیم می‌گوید: اتباع خارجی که بصورت غیرمجاز در استان حضور دارند "توسط نیروی انتظامی دستگیر می ‌شوند". اتباع افغان ساکن در مازندران ۹۰ درصد وضعیت مالی "مطلوب" ندارند. مدیرکل اتباع و مهاجران خارجی در استانداری مازندران از ممنوعیت اقامت و حضور اتباع افغان در این استان خبر می ‌دهد و می‌گوید: "تنها آن دسته از اتباع افغان که مادران ایرانی دارند، می‌توانند در کشور زندگی کنند".

درشهر یزد از سوی نهادهای دولتی، بیلبوردهایی مبنی بر ممنوعیت حضور و تردد اتباع افغان "غیر مجاز" نصب می شود. و عاقبت اقامت در ۱۷ استان ۳۷ شهر برای مهاجرین افغان اکیداً ممنوع می‌شود.

سیاست ارازان کردن نیروی کار کارگران مهاجر افغان

چهار دهه است، هزاران مهاجر و پناهجوی افغان در گریز از جنگ و ناامنی، فقر و بیکاری در جست و جویی مکانی امن از بد حادثه در دام جمهوری اسلامی ایران افتاده‌ اند. نه فقط با محرومیت از ابتدایی‌ترین حق پناهندگی، که با نژادپرستی سازمان یافته دولتی در همه ابعاد اجتماعی، در سخت ‌ترین مشاغل بعنوان کارگران ارزان،‌ بیرحمانه مورد استثمار قرار می‌گیرند. این تنها بخشی از پرونده رسوای حکومت اسلامی در اعمال رفتار فوق خشن با شهروندان افغان و خانواه آنها است. در تمامی سالهایی که حکومت اسلامی با فریب سازمانهای جهانی خود را میزبان آوارگان و جنگ‌ زدگان افغان معرفی کرده است، جز با اعمال سیاستهای آشکارا نژاد پرستانه، رفتار نکرده است.

صدها هزار شهروند افغان که توانسته اند با تحمل مصایب و مکافات بسیار و رشوه ‌های سنگین و ‌‌آمایش ‌های مداوم، موقتاً اقامت مجاز بگیرند در صف شاق ‌ترین کارها و مشاغل قرار گرفته ‌اند.

نگاهی گذرا به فهرست اعلام شده از سوی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی بخوبی نشان میدهد که چگونه برای استثمار کارگران افغان در ایران نقشه کشیده ‌اند و قانون وضع کرده‌ اند. از جمله مشاغل چهارگانه‌ای که کارگران افغان مجاز می‌ توانند در آن اشتغال داشته باشند به قرار زیر است:

١- مشاغل سنگبری و سنگ ‌تراشی.

۲- کارگری در کارگاههای کشاورزی مانند بیل‌ زنی، سمپاشی، علوفه جمع کنی و امثال آن.

٣- مشاغل راه‌ سازی و معدن از جمله تعمیر و نگهداری تونل، استخراج و حفاری معدن.

۴- مشاغل کشتارگاه مانند چوپانی، متصدی مرغداری و سلاخی دام و طیور و برخی مشاغل پراکنده مانند سوزاندن و امحاء زباله، بازیافت مواد شیمیایی، کمپوست سازی، تخلیه و نظافت مخازن، استخرهای فاضلاب یا کارگر کوره های ریخته گری.

به این فهرست باید جدا سازی علنی مدارس دانش‌آموزان افغان تا بی هویت و بی شناسنامه کردن بیش از نیم میلیون کودک به جرم داشتن پیشنیه افغانی اعمال تبعیض سازمان یافته دولتی علیه آموزش کودکان و طبقه بندی ملیتی انان را نیز افزود.

لشکر فاطمیون و قربانی کردن پناهجویان افغان

ماجراجویی‌ها و رقابت‌های منطقه‌ای جمهوری اسلامی با شروع جنگ در سوریه و دفاع از بشار اسد به بهانه نبرد با داعش و جبهة النصره، تحت لوای دفاع از مرقد زینب در ابعادی بسیار گسترده‌ و پیچیده‌ تری به سربازگیری از میان مهاجرین و پناهندگان افغانستان دامن زد.

لشکر فاطمیون از میانه این فشار و تحمیل فقر و تنگدستی و تهدید به اخراج و محرومیت آشکار از بدیهی ‌ترین حقوق شهروندی مانند حق اسکان و ایاب و ذهاب و اشتغال قانونی تا داشتن اوراق هویتی تا تعلق و وفاداری ایدئولوژیک به جمهوری اسلامی موجودیت یافت. هزاران نفر حتی از کودکان و نوجوانان با آموزشهای ابتدایی نظامی و چند هفته‌ ای با وعده سرخرمن اقامت قانونی در ایران و پرداخت چند صد دلار دستمزد ماهانه، بسرعت روانه خط مقدم جبهه ‌های جنگ در سوریه شدند. دیری نگذشت که اجساد انبوهی از این لشکر ناامید و سرگردان به ایران و افغانستان برگشت داده شد. در ابعادی حیرت انگیز، ده‌ ها هزار معلول جنگی به جا ماند و وعده‌ هایی که هر بار با فشار بیشتر برای رفتن چندباره به جبهه‌های جنگ پایانی نداشت. دوهزار کشته و نزدیک بیست هزار زخمی حاصل این فریبکاری رذیلانه شد.

ناسیونالیسم ایرانی همسو و هم جهت با جنایات حکومت اسلامی

در کل چهار دههه جنایت حکومت اسلامی علیه مهاجرین افغان و تمامی مصائب بی ‌شمار و دردناکی که به آنان تحمیل می‌شود. از رضا پهلوی و تا پان‌ ایرانیست‌ های خشک مغز و کل جریان شوینیستی - ناسیونالیستی تا جبهه ملی و همه طیف ‌های سلطنت‌ طلب، حتی برای حفظ ظاهر هم که شده اعتراضی علیه رفتار نژاد پرستانه حکومت اسلامی نداشته و ندارند. نه تنها هرگز در هیچ کجا از حق شهروندی مهاجرین افغان دفاع نکردند که با سکوت و لاپوشانی حقایق ‌آشکار سرکوب سیستماتیک مهاجرین و پناهندگان افغان، بر تمامی جنایات جمهوری اسلامی مهر تأیید زدند. تحقیر میلیونها انسان شریفی که به دام بازار بیرحم سرمایه اسلامی افتاده ‌‌اند و وحشیانه استثمار می‌شوند خود بخشی از فرهنگ ارتجاعی ملیت‌ گرایی متعفن ناسیونالیسم عظمت طلب ایرانی و شریک این سودای بیرحمانهٔ ضد انسانی است. یک پای ثابت ترویج بیگانه ستیزی و فرودست کردن مهاجرین افغان، فرهنگ منحط ناسیونالیستی همین جریانات بوده است. نه کودکان محروم و بازمانده از تحصیل و کارگران خردسال با پیشینه افغانی در بیغوله‌های کارگاه‌های تولیدی و دپوهای زباله و کودکان رها شده در خیابانها مسئله‌شان بوده است و نه سرکوب خشن و بیرحمانه در بازار بیرحم کار و نه رفتار تحقیر‌‌‌آمیز در اردوگاه‌های تله‌سیاه و عسگر‌آباد و سفید سنگ و گردنه تنباکویی و مهانشهرها و نه کشتار و به دریا ریختن کارگران مهاجر به دست مرزبانان.

چاره کار اتحاد جمعی کارگران و همبستگی عموم مردم با شهروندان افغان است

مردم شریفی که سالها آوارگان و جنگ‌ زدگان افغان را پذیرا شده‌ اند و رابطه‌ ای انسانی با آنها داشته‌ اند، این بار هم باید در صف اول مبارزه با فاشیسم سازمان یافته حکومتی علیه شهروندان افغان باشند.

کارگران افغان و ایرانی در کنار هم تحت حاکمیت جمهوری اسلامی استثمار می ‌شوند و از ابتدایی ‌ترین حقوق اجتماعی خود بی بهره و محروم هستند. سرنوشت کارگران ایرانی و افغانی درهم تنیده است. جمهوری اسلامی دشمن مشترک همه کارگران است.

مرز تراشی و بهانه رد مرز کردن، بخشی از توطٸه سرمایه ‌داران برای ارزانتر کردن نیروی کار کارگران افغان است. ملیت تراشی در بین کارگران چیزی جز ایجاد نفاق در جامعه کارگری نیست. کارگران افغان باید در تشکلهای اعتراضی کارگری همدوش سایر هم طبقه ‌ای ‌های خود متشکل شوند و در همه اعتراضات حضور فعال داشته باشند. کارگران افغان و خانواده ‌های آنها، بخشی جدایی ناپذیر از کل طبقه کارگر ایران محسوب می‌ شوند. تشکل ‌های پیشرو و مبارز کارگری باید پرچمدار دفاع از کارگران افغان باشند.

 

 

 

 

 

 

 

 

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است.

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد.

Copyright©2006Esalat

 

 

 

www.esalat.org