ما یکدانه تلویزیون داریم

یکشنبه، ۱۵ فبروری ۲۰۰۹

طنز

مهرانگیز ساحل

ما به خانواده خود ۹ نفر با ۹ کله و ۹ خواست زندگی میکنیم. نام خدا ۹ سر عیال استیم، خودم یک، خانمم ۲، خدا زیاد کند و کم نی ۵ تاگک اولادهای قد و نیم قد. اصلاً ما خو همین ۷ نفرک استیم لاکن والده پیر و ضعییرم با همشیریم که تا هنوز هم ازدواج نکرده یکجا در یکی از منطقه های شهر ما سکونت دارند که متأسفانه هیچ افغان به دور و پیش شان نیست، ازین سبب ماه سه یا چاردفعه هردویشانه برای ۲ یا ۳ شب بخانه خودما میارم.

شکرِ خدا که هر چیز دارم مگر در قسمتِ نخریدن تلویزیون زیاد اشتباه کردیم. دگه افغانها نام خدا هوشیار بودند و سه سه پایه تلویزیون به خانه های خود خریدند. یکدانه از تلویزیونهای کلان و شیشه چپات در خانۀ مهمان شان، یکپایه تلویزیون در خانه های خواب شان و یک یک پایه تلویزیون هم به اطاق اولادهای شان است. مگر مه بدبخت هم کاشکه زیاد میخریدم چرا که حال و روزم چنین است:

عصر وقتیکه مانده و ذله از کار میایم نام خدا سر و صدای اولادها "چیغ زدن بلندتر مادرشان بالای آنها و لبک و لنجکش طرف مادر و خواهر بیچاره مه"، نق نق مادر سرسفیدم توآم با سرفه های گوشخراش و پُرگویی های همشیریم که نام خدا صدایش توپ چاشت کابل ره بیاد آدم میاره. همه صداها باهم میشوند و مسئله ی تلویزیون اینطور شروع میشود:

(خودم)- او بچه خواندنهای غربی سرت را بخورد ۲۴ ساعت غربی میشنوی. ببین که ده خبرا چه میگه، انتخابات است کی میبره؟

(پسر بزرگم با لهجه شکسته فارسی و آلمانی)- خو کی میبره، اونو اونو کرزی میبره.

(همشیره ام)- الله خدا نکنه. دگه ده افغانستان نه آبادی ماند و نه آرامی و نه پیسه. همه گیشه به جیب خود و قوم و خویش خود کرد.

(خانمم)- هرچه که است از طالبان کرده خوب است.

(خودم)- نام شانه نگیر او زن. خدا تخم شانه نمانه.

و باز همشیره ام رو به خانمم کرده مثل همیشه گپش را بی جواب نمیمانه: سگ زرد برادر شغال. در وقت دیگرایش خو اینقدر گدایگر زیاد نبود. مردم اگه که بسیار غریب بودند باز هم یا جوالی گری میکردند یا کراچی کش بودند و یا مجاور زیارتها.

(مادرم)- قران خصم جان کرزی شوه، این دخترکای معصوم چی گناه دارند که مردهای خدا ناترس اوناره میبرن و به حق شان خراب ترین ظلمه میکنن، کرزی خو یکنفر شان ره هم دستگیر نکرد.

تا اینوقت که اولادها از موقع استفاده کرده و با یکدیگر در دنیای موسیقی و گپ زدن استند دختر ۱۴ ساله ام چیغ میزند: اوگاد!، اینا چقدر پولیتیک (سیاست) میفامن. بانین که مه یک ډی. وی. ډی نو اکشی کماره آوردیم.

(مادرشان)- بد کدی. بان که سریال دولهن تیر میشه.

(مادرم)- خاک ده سر دولهن کتی لب و دهن دوختگیش.

پسر ۷ ساله ام با چیغ های بلند: من پلی ستیشن میخام، پلی ستیشن! پلی ستیشن!. نی خبرا . . .، ناین موزیک . . .، نی دولهن . . .، نی فلم اکشی ! بالاخره دختر ۲ ساله ام دو دست خودرا به دو گوش خود گرفته و دهن را تا آخر باز کرده و با تمام قدرت چیغ های پیهم میزند. واضحست که دو یا سه تا تلویزیون دگام بخرم اگر نی وضع ازین بدتر خواه دشد.

پایان

۱۴ فبروری ۲۰۰۹

توجه !